De huizen aan de Narcissensingel en de Seringenlaan moesten tegen de vlakte, daar zat helaas niets anders op. Ook het eerste rijtje van de Rozenlaan moest er waarschijnlijk aan geloven. Het stadion van RKSV Lindenheuvel zou er komen, dat stond voor mij vast. En ooit zou Lindenheuvel in dat stadion tegen Barcelona de finale om de Europacup I spelen. En winnen, uiteraard. Nadat we met 2-0 achter hadden gestaan, zou ik eerst de 2-1 en de 2-2 scoren, om vervolgens, in de allerlaatste minuut van de wedstrijd, met een snoekduik en een keiharde kopbal in het rechterkruis de winnende treffer op mijn naam te schrijven. Zo zou dat gaan, droomde ik.

Dat zo’n kopgoal uit een snoekduik een Bep-Bakhuyskopbal heette, wist ik nog niet toen ik pas negen jaar oud was. Evenmin was ik op de hoogte van het feit dat de finale van de Europacup I doorgaans op neutraal terrein werd afgewerkt. Ik betwijfel nu zelfs of ik destijds überhaupt wist dat er zoiets als een Europa Cup I bestond. Wel kende ik de naam Barcelona, dat weet ik zeker. Cruijff speelde daar.
Wat ik tenslotte ook nog niet wist, was dat ik nooit een sterspeler zou worden, ook niet gewoon ‘een goede speler’, en dat mijn talent zelfs tekort schoot voor het eerste elftal van RKSV Lindenheuvel.