Het Marcel Maassen Masterplan

Share


25-08-2009
Er is nieuws. Groot nieuws zelfs: ik ben wakker.
Om 5.35 uur stapte ik zojuist uit bed. Niet voor een plas of een slok water, maar om mijn compleet nieuwe leven ter hand te nemen. En nu reeds voel ik mij een ander – ja: beter – mens. Hiermee ligt er dan eindelijk iets wat ik heel voorzichtig een aanzet tot een begin van een mogelijke uitvoering van mijn persoonlijke Masterplan zou willen noemen.
Laat ik nog een slag om de arm houden en de dag van morgen afwachten. Als ik er dan wederom in slaag om mij rond 5.30 uur wakker te melden, dan durf ik het Masterplan Marcel Maassen wel te ontvouwen. Ik doe mijn best.

26-08-2009
En ja hoor: wakker! Het is half zes in de nog stikdonkere ochtend en ik ben wederom op mijn post. Dit belooft iets te worden.
Dit krankzinnige vroege opstaan is geheel zelfverkozen. Er wacht geen vliegtuig naar Helsinki op mij, ik werd niet door slapeloosheid of ongedierte uit mijn bed verdreven, nee, ik nam mij vrijwillig voor om op dit tijdstip op te staan en stond vervolgens daadwerkelijk op.
Het Marcel Maassen Masterplan, dat gisteren in werking trad, is een mijzelf opgelegd verdrag voor de wijze waarop ik mijn verdere levensdagen ga indelen. Bij de totstandkoming van dit plan, en ik hecht eraan te benadrukken dat ik daarbij bepaald niet over één nacht ijs ben gegaan, had mijn vrouw in elke fase inzage- en bezwaarrecht. Van dat laatste recht heeft zij echter op geen enkel moment gebruikgemaakt. Vanaf deze plek wil ik haar hartelijk danken voor de buitengewoon constructieve wijze waarop zij met mij dit traject is aangegaan. Het resultaat is een Plan dat ik met recht ‘gedragen’ mag noemen, dat kan rekenen op brede steun en draagvlak in ons gezin.
Geheel volgens Plan zit ik nu dus al ruim voor zessen achter mijn laptop en schrijf. Straks om half acht maak ik vrouw en kind wakker. Zij smeert boterhammen en perst sinaasappelen, wast en poetst onze zoon en kleedt hem aan, waarna ik hem om kwart over acht op mijn fiets laad om hem naar school te brengen. Zo staat het in het plan. Daarna drink ik thuis nog een espresso en lees ik de krant om vervolgens naar mijn werk te gaan. Rond zeven uur ’s avonds voeg ik mij dan weer bij het gezin voor het avondprogramma. Daarin is plaats voor eten, spelen, voorlezen, troosten, sporten, ontspannen, incidenteel horecabezoek, erotiek en sensualiteit (alleen met mijn vrouw, voor de goede orde, anders had ik dit plan er nooit doorheen gekregen), praten én luisteren maar ook zwijgen (ook dat hoort bij een goede relatie, je moet ook samen kunnen zwijgen) en in uitzonderlijke gevallen ook nog voor schrijven. Maar om tien uur gaat het licht uit: maffen totdat de haan weer kraait. Het plan voorziet in het recht op dubbele schrijftijd, maximaal vier uur per dag, tijdens het weekend en op vrije dagen (de officieel erkende feestdagen uitgezonderd).
Dat zijn de praktische hoofdlijnen van het Plan volgens welk ik dus inmiddels leef. Ik sluit niet uit, dat dit Plan morgen in het vuilnisvat ligt, want het vergt een strikte naleving van een Spartaans slaap- waakregime. En daar zit mijn zwakke punt. Als ik eenmaal slaap, nou, als een os! Maar de os valt dikwijls met geen tien paarden in bed te krijgen. Ga ik, zoals gebruikelijk, toch gewoon na enen naar bed om er om half zes weer uit te springen, dan geef ik het hooguit een week. Maar zoals de zaak er nu voor staat, of, zoals ze bij mij op kantoor zeggen, ‘zoals ik er nu in sta’, zeg ik: moet lukken.
Belangwekkender dan de praktische voorwaarden en de uitwerking en invulling van dit Plan, is de theoretische onderbouwing, de schets van de beginsituatie, de bijkomende overwegingen, aanleiding en oorzaak, et cetera. Over dit alles zal ik de komende dagen uitvoerig berichten. Elke ochtend vanaf 06.00 uur.

Update 28-12-2009
Het is een poos stil geweest rondom het Marcel Maassen Masterplan. Heeft u geen idee wat dat plan behelst of wilt u het geheugen nog even opfrissen, lees dan eerst de voorgaande berichten omtrent dit ambitieuze project.
Het is überhaupt een poos stil geweest op mijn website. Gedurende een maand of twee verscheen er geen enkel nieuw bericht van mijn hand. En dat had zo zijn redenen. Er komt een moment, zelfs voor mij, dat je je afvraagt: waar doe ik het voor, voor wie en waarom?
Uit de betrouwbare statistieken van Google Analytics maak ik op, dat mijn site dagelijks veelvuldig wordt bezocht door mensen uit binnen- en buitenland. Van Afghanistan tot Zwitserland, jawel. Maar interactie, ho maar!
Dat jullie niet over elkaar heen buitelen om je uit te putten in reacties op mijn geschrijf, dat wist ik natuurlijk al. Maar dat geen enkele bezoeker de moeite nam om een reactie te schrijven op een eerder bericht van mijn hand of om een vraag te stellen, dat is hard en bitter. Misschien is het typerend voor de tijd waarin wij leven. Ik ben niet graag cynisch, maar op deze manier word je het vanzelf. Het interesseert kennelijk niemand een bal of je schrijf of niet schrijft, leeft of sterft.
Ben ik dan geen mens van vlees en bloed, net als u?
Heb ik dan geen gevoelens en gevoeligheden?
Is dit dan de manier waarop wij met elkaar omgaan, anno 2009 en op de drempel van anno 2010?
Ik begin stilaan het onaangename gevoel te krijgen, dat ik hier voor de kat z’n kut zit te tikken.

Mijn afwezigheid gedurende de laatste maanden was een test en jullie zijn massaal en overtuigend door de mand gevallen. Niets gebeurde er hier, helemaal niets. Niet één mailtje heb ik ontvangen. Niet één bezoeker nam de moeite mij een bericht te schrijven: Marcel, waar ben je, wat is loos?

Ik ben niet hardvochtig, dat ligt niet in mijn aard, en daarom geef ik jullie, trouwe en (toch nog steeds) beminde lezers, nog een laatste kans. Ik pak de draad weer op, schrijf voortaan weer dagelijks over wat me beroert en ontroert, over wat er zoal voorvalt of juist niet, maar dat alles slechts op voorwaarde dat jullie ook blijk geven van belangstelling en betrokkenheid in de vorm van reacties en commentaren. Dat lijkt mij een billijke eis. Om de lat niet te hoog te leggen, want ik wil natuurlijk geen welwillende lezers verbannen die toevallig even geen mening hebben over een bepaalde zaak of kwestie, laat ik de opdracht geheel vrij. Elke reactie in woord en/of beeld, terzake of juist volstrekt niet, is welkom en vat ik op als een blijk van goede wil. Liever zie ik natuurlijk een brede discussie over thema’s die er toe doen. Bent u daar klaar voor? Dan verneem ik graag uw mening over het volgende: hoe ziet u de dingen? De dingen in het algemeen, bedoel ik dan, maar u mag ook inzoomen op bepaalde dingen in het bijzonder.

Wilt u reageren, klik dan op ‘reacties’ onder dit bericht.
Let wel: wie zonder een reactie te plaatsen deze pagina verlaat, verspeelt daarmee het toegangsrecht tot mijn website. Bovendien worden voortaan al uw emails automatisch naar mij doorgezonden en op deze website gepubliceerd. Dat u dat weet.

Wat het Marcel Maassen Masterplan betreft… Vergeet het maar, niets van terecht gekomen, al na een dag of twee overboord gekieperd. Het is een prima plan hoor, en dat vond ook minister Plasterk die het heeft gepresenteerd in de Kamer, maar voor eigen gebruik door mijzelf is het niet geschikt. Kern van het probleem: te veel logistieke hobbels en hordes, waarbij met name het vroege opstaan voor onoverkomelijke problemen zorgde. Het is onverenigbaar gebleken met uitslapen.
Wilt u echter uw eigen leven over een totaal andere boeg gooien, dan kan ik het plan nog steeds van harte aanbevelen. Wellicht voegt uw leven zich beter naar de voorgeschreven aanpak. Mijn eigen leven daarentegen blijft zoals het was: zo zo.