Zo futiel is het leven, dat elke futiliteit ons fataal kan zijn. Voorbeelden te over, elke dag vers.
De hiernavolgende voorvallen, alle daterend van 2006 of later, zijn ‘journalistiek waar’, wat zoveel wil zeggen als ‘het stond in de krant’. Welke krant precies, daar wil ik vanaf wezen. Gewoon: dé krant. Het is slechts een willekeurige greep uit een overweldigend en alsmaar groeiend aanbod:

• Een man loopt fluitend naar de bakker en er lazert van vijfhoog een bloempot op z’n harses. Dood. 
• In een jolige bui springt een vrouw in de paal van een verkeersbord om een mooie zwieperd te maken, maar die paal valt om en ze knalt met haar achterhoofd op de stoeptegels. Dood. 
• Een vrouw wil de zon aanbidden op haar dakterras en knoopt een hangmat vast aan de schoorsteen, maar die schoorsteen bezwijkt en ze wordt bedolven onder het puin. Dood. 
• Een vrouw omarmt met rechts de marmeren grafsteen van een dierbare overledene om met links een paar takjes van de buxushaag daarachter te sprokkelen, maar de steen valt om en perst haar laatste levensadem uit haar lichaam tegen de kerkhofmuur. 
• Een vrouw wil een stekker in een stopcontact achter de grote kast in de woonkamer steken maar ze verliest daarbij haar evenwicht. Daar hangt ze dan, ondersteboven en klem tussen muur en kast. Nog niet dood, maar dat is zij inmiddels ruimschoots als zij zes dagen later door haar huisgenoten, die haar als vermist hebben opgegeven, wordt gevonden. 

De mens wordt niet steeds dommer en laat niet op steeds sulliger wijze het leven, het zijn ook niet de vrouwen die onze teamprestatie als soort omlaag halen (de voorbeelden zijn willekeurig gekozen), maar er is eenvoudig steeds meer ‘wereldnieuws’ voorhanden en de lullige dood is een ‘journalistiek’ genre dat zich in een grote populariteit mag verheugen. Lullig dood is lachen! Het is fatale slapstick.
De lullige dood komt per definitie ontijdig en is veelal gruwelijk. Er is dan ook geen enkele andere reden te verzinnen waarom je zo’n dood zou verkiezen boven “gewoon dood” dan deze: media-aandacht. Hoe ludieker je verscheiden, des te groter de kans dat het wordt opgepikt. De ultieme en postume mogelijkheid voor degenen die bij leven hun fifteen minutes of fame zijn misgelopen.
De mediaconsument – ja, ik ben er ook een – smult van de lullig dood-berichten. Het genre dient niet uitsluitend tot leedvermaak, maar het bevredigt vooral ook onze behoefte aan catharsis, aan reiniging van onze ziel. Zoals we in staat zijn de vreugde te beleven die een ander werd geschonken, die van de voetballer bijvoorbeeld die de winnende goal scoort in een grote finale, zo zijn we ook in staat te lijden aan verdriet een ander aangedaan en de pijn en ontzetting te ‘voelen’ die een ander voelde op het moment dat hij lekker in een hangmat, hè, heerlijk dat zonnetje… ho, jezus, godver… de schoorsteen!… o… O NEEEEEEE!… en dan al die pijn van al die stenen en wat je dan denkt en voelt op dat moment dat heel die schoorsteen… dat je leven in een flits… hoe verschrikkelijk als je toch op zo’n manier… terwijl je nog zó jong… en je kinderen dan en alles wat je nog allemaal… Je moet er toch écht niet aan denken!
Wel, precies dát heb je ondertussen gedaan: je hebt er wel aan gedacht en veel meer dan dat: je lag in die hangmat en je bent die dood gestorven, maar godzijdank uitsluitend imaginair. En die dood is zó bizar en uniek, dat het wel héél raar moet lopen wil jou ooit nog precies hetzelfde overkomen. Zo valt er weer één dood minder te vrezen en waan je je weer een tikkeltje onsterfelijker. Volstrekt ten onrechte natuurlijk, want er resteren nog minimaal 1.000.000 minus één varianten van de lullige dood voor jou. Bovendien, de lullige dood is niet meer dan een aanvulling op het assortiment, op al het andere fatale onheil dat een mens kan overkomen. Linksom of rechtsom, hetzij vroeg of hetzij laat: je gaat.

Hoe behoed ik jou, zoon, voor de lullige dood?
Het eerlijke antwoord, helaas: niet. De lullige dood komt in oneindig veel varianten, uit volstrekt onschuldige ingrediënten mixt hij met een duivels genoegen een dodelijke cocktail. Op mijn 42ste hoorde ik voor ’t eerst, dat je van teveel water drinken dood kunt gaan. Dat had niemand mij ooit verteld, totdat er ergens eentje bij een wedstrijd water drinken was overleden. Extra lullig: ze hadden voor water gekozen, omdat alcoholische drank te gevaarlijk was.
Goed, aan een wedstrijd water drinken neem jij dus nooit deel – deze les heb je nu geleerd. En voortaan check jij de schoorsteen voordat je er een hangmat aan vastknoopt, check je de grafsteen voordat je je eraan vastklampt, je checkt dit en checkt dat, je double checkt en checkt again, maar dan nog…. Ik ben beslist iemand die het zekere voor het onzekere neemt, maar ik durf en mag niet uitsluiten, dat ik ondanks mijn oplettende aard toch nog ooit in een van de vele vallen loop die de lullige dood voor ons heeft uitgezet. Goed uitkijken en blijven nadenken, dat is en blijft het algemene advies waaraan ik weinig specifieks kan toevoegen.

Naschrift
Ondertussen blijven nieuwe lullige doden zich aandienen: ‘Meisje dood na verwarren Wii-controller met pistool’. Het bericht dateert van 9 maart 2010, het slachtoffer was een 3-jarig Amerikaans meisje, dat zichzelf in de buik schoot met het doorgeladen pistool van haar vader dat op tafel lag en dat sprekend op een controller van de spelcomputer leek. De vader verklaarde tegenover de politie dat hij indringers op zijn erf had gezien en dat hij zijn wapen even had weggelegd tijdens de jacht. Amerikanen zijn totaal maf met hun wapens en wij hebben natuurlijk geen pistool in huis. Maar wel een Wii! Man, wat ben jij daar goed in geworden, opeens, in Wii-en. Vandaag heb je weer een Silver Medal gewonnen met baseball! Daar zijn ze in Amerika trouwens ook totaal maf van.