Mag ik van een fabrikant van friteuses, van een gerespecteerd merk nog wel, verwachten dat hij zich verdiept in de voorgeschreven bereidingswijze van frites? Of leg ik de lat dan te hoog?
In deze ingesproken klachtenbrief richt ik mij tot de firma Tefal. De uitgeschreven versie vind je onder de video. Hè, dat lucht op!

Afgelopen zaterdag had ik het weer: koopgeil. En niet zo’n klein beetje ook.
Drie minuten nadat ik het plan had opgevat om weer eens ouderwets patatten te gaan bakken, scheurde ik al richting Blokker. Met één voet nog op de deurmat viel mijn blik op de derde stelling links waar de friteuses stonden opgetast. En terwijl ik mijn oog liet glijden over al die fonkelende modelletjes, schoten mij plots hun vele afgedankte voorgangers weer door het hoofd. Och, ik koop mijn leven lang al friteuses, we schrijven inmiddels dubbele cijfers. Bijzonder object hoor: het wegwerpen maakt je minstens net zo blij als het aankopen. Je friteuse wegdonderden, dat voelt altijd als een enorme bevrijding. Ik geloof niet dat ik ooit één heb afgedankt waaraan technisch iets onoverkomelijks mankeerde. Het was altijd een geval van hygiënisch total loss. Niet meer met mensenhanden schoon te krijgen. Op zeker moment volstaan doorzettingsvermogen, een bol staalwol en een groothandelsverpakking schuurmiddel niet meer. Gemiddelde levensverwachting: 2,7 jaar.
Met deze gedachte in het hoofd had ik mijn zelfbeheersing kunnen hervinden maar het gezond verstand was wederom geen partij voor de geile kooplust. Natuurlijk ging ik er met boter en suiker weer in en kocht ik het duurste exemplaar: een Tefal Super Uno die werkelijk alles heeft wat een man zich maar van zijn friteuse kan wensen. Uitneembare bak voor de olie. Bakmandje met lift, handig! Groot genoeg ook en ook weer niet té groot, waardoor je failliet gaat aan een oliebeurt. Allesbeslissend was dat ene plaatje waarop nagenoeg dat complete apparaat stond te blinken in de vaatwasser. O wat een heerlijk vooruitzicht: een friteuse die een leven lang bij me blijft, met de wilde frisheid van limoenen. Vervuld van trots en blijde verwachting stapte ik met mijn grote doos naar de deur uit, brandend van verlangen om mijn gezin en aanzwaaivisite te trakteren op ouderwets zelfgebakken friet met steak tartare.
Een uur later was alweer verpest. Door jullie, Tefal. Ja, door jullie! Ik kan er met mijn verstand niet bij.
In een friteuse kun je natuurlijk van alles bereiden, maar een tamelijk voor de hand liggende wens van de gebruiker is toch om er frites in te bakken. Ja, frites. Toch? De woorden frites en friteuse, die lijken zelfs een beetje op elkaar. Vinden jullie ook niet, Tefal?
Ik was nauwelijks vijftien jaar oud toen ik in de frituur werkte. Voor niet-Limburgers: friettent, of cafetaria. En toen wist ik al, en met mij toch een groot deel van de mensheid, dat je van vers gesneden aardappelen in twee stappen  frites bakt. Stap 1: voorbakken op lage temperatuur, op 130 graden. Die frieten moeten hun vocht kwijt raken. Bak je ze te heet voor dan worden ze krokant van buiten en blijven ze melig en rauw van binnen. Vies. Na het voorbakken laat je de friet uitwasemen en afkoelen, daarna bak je ze op 180 graden snel krokant en waanzinnig lekker. Onvergelijkbaar met diepfriesfriet.
Mag ik van een fabrikant van friteuses, een gerespecteerd merk nog wel, verwachten dat hij zich verdiept in de voorgeschreven bereidingswijze van frites? Of leg ik de lat dan te hoog?
Waarom, Tefal, kan de thermostaat van mijn fonkelhagelnieuwe Tefal Super Uno niet lager dan 150 graden? Waarom? En waarom kan dat ook niet met de thermostaat van de Tefal Filtra One FF162 of de Tefal FR3380 Easy Pro Premium en al jullie andere flutfriteuses? Waarom? Wat is er mis met jullie? Of ligt het aan mij, verwacht ik te veel van dit leven? Ben ik een rupsje nooit genoeg? Zeg het maar, Tefal. En mag ik aub mijn aankoopbedrag retour? Want bij de Blokker zien ze me natuurlijk aankopen met mijn gebruikte vetpot.