Weg van Ikea
Heerlijk smölboek voor fans & haters
Hoe het is om bij Ikea te winkelen, dat weet iedereen. Maar hoe is het om daar te werken en elke dag die meute aan je voorbij te zien trekken? Om honderd keer per dag met Hej! te worden nageroepen? Om onderdeel te zijn van de Ikea-familie die al dikwijls met een sekte werd vergeleken?
Elly van Westerop-Sajet (1957) werkte er bijna 37 jaar en collega’s noemden haar ‘de koningin van Ikea’. In de blauwe doos was ze getuige van bizarre taferelen, hilarisch en soms tragisch. Ze zag onze smaak veranderen en ondervond de verhuftering van Nederland aan den lijve.
In de laatste maanden voor haar pensioen trok ik met haar op en leerde ik Ikea kennen van binnenuit. Het resultaat is een heerlijk boek, boordevol anekdotes, idiote weetjes en kleine geheimen waarvan fans en haters van Ikea zullen smullen. Je volgende bezoek aan Ikea – als dat er tenminste nog van komt – zal een geheel nieuwe ervaring zijn omdat je dingen ziet die je nooit eerder waren opgevallen.
Brief aan Elly, inleiding van het boek
Lieve Elly,
Elke dag bezoeken 2,3 miljoen mensen ergens ter wereld een Ikea. Dat zijn niet allemaal fans, zoals je weet. Velen zetten er met de pest in hun lijf voet over de drempel. Ze hebben geen keus: waar anders vind je zulke goede spullen voor zo’n prijs? Het zijn niet de gezelligste klanten om aan je balie te krijgen, maar daar wist jij doorgaans wel raad mee.
Sinds we elkaar leerden kennen, heb ik aan tientallen mensen gevraagd wat ze van Ikea vonden en niemand zei ‘uhm, dat weet ik eigenlijk niet, moet ik daar iets van vinden?’ Nee, iedereen had ogenblikkelijk een mening paraat. Het lijkt erop dat Ikea de mensheid verdeelt in drie kampen: pure liefde, haatliefde en pure haat.
Zelf ben ik van de middelste categorie, dat weet je. Ik ga ik niet per se voor mijn lol naar de Ikea, maar een hater ben ik zeker niet. Dat zou ook tamelijk vreemd zijn voor iemand die vrijwel z’n hele huisraad daar heeft weggeplukt.
Mijn eerste Ikea-bezoek dateert van 1983. Het filiaal in Duiven was net geopend, ik studeerde in Nijmegen en had een boekenkast nodig voor de twaalf boeken die ik destijds bezat. Na aankoop van mijn eerste Billy stonden we drie kwartier klem op het parkeerterrein en toen besloot ik: nooit meer Ikea! Maar het pakte anders uit. Al veertig jaar koop ik er al mijn huisraad. Ik ben zo vergroeid met die winkel dat ik er niet eens aan denk om elders mijn licht op te steken als ik weer eens iets nodig heb. Waarom niet? Wat heb ik toch met Ikea?
Ik had een heel ander boek in mijn hoofd toen ik je voor het eerst ontmoette op de bankenafdeling in de Ikea in Amsterdam-Zuidoost. Niet slechts in mijn hoofd trouwens: dat boek stond al deels op papier en ik had het bovendien aan Paul beloofd, mijn uitgever. Maar jij begon te vertellen en ik wist vrijwel meteen: dit moet eerst. Vanwege mijn fascinatie voor Ikea natuurlijk, maar meer nog om jou. Heerlijk mens, vat vol verhalen. Dat vertelt maar en vertelt maar. Behalve als ik je aan het lachen maakte, dan kwam er geen woord meer uit.
Het was werkelijk een voorrecht om jou in de laatste maanden van je bijna 37-jarige Ikea-carrière van zo nabij te mogen volgen en om met jou te mogen aftellen naar dat geweldige afscheid van jouw collega’s en van het bedrijf dat je zo dierbaar is. Nu hoef je nooit meer naar Ikea. Niet om te werken althans.
Liefs,
Marcel
Meer?
Hier kun je het 1ste hoofdstuk lezen over mijn kennismaking met Elly en de geboorte van ons plan om dit boek te schrijven.